Orion

już nie ma nas

lecz gwiazda Oriona

dalej świeci

już dawno łuk porzucony

to śmierć wyszła z mroku

szczęście rodzi się i

umiera tylko raz

nie wierz że pragnęłam

twojej śmierci jeśli

nie możesz być mój

jak zdrada kolec skorpiona

lodowatej heroiny

raz zadrżało serce

przeznaczenie

za mnie nie ugięte

umierałeś w ciszy

koniec mego szlochu

był jak świt

nie było krwi

gdy leżałeś na łące

już ciągle spuszczam oczy

nikt w nich nie dojrzy

tego co przeoczyłeś

lecz czasami na rozstajach dróg

muszę spojrzeć w niebo tak jak wtedy

sama wybrałam śmierć

dla ciebie w moim świecie

choć żyjesz daleko stąd w swoim

sama nie wiem czy tak prościej

czy tak piękniej

blask mych oczu które

stałe się obumarłe zanim

nauczyły się kłamać

twoje spojrzenie też ulatuje

do gwiazd jak stado

martwych ptaków

i ponad czas i ponad przestrzeń

ponad te wszystkie sprawy

co były między nami

ponad skruszone serce

i skarlałe dusze

ponad to że już Ci

nie spojrzę w twarz

ponad wszystko co dzieli

przy zazdrością krwawej

okrucieństwem pięknej

gwieździe Oriona

spotkają się nasze spojrzenia

bogów którzy nigdy

nie istnieli