Bez marzeń i zludzeń

Z serii: Smutne wiersze 

BEZ  MARZEŃ

Choć już bez marzeń i złudzeń

codziennie rano się budzę

wierząc, że  jakoś będzie,

choć lat mi jeszcze przybędzie,

rysa  kolejna   na czole.

Zapomnieć o tym wolę,

ale to niemożliwe,

przypomną myśli złośliwe,

lustro w przedpokoju…

Potrzeba więcej spokoju,

diety lekkostrawnej.

Nic  już nie będzie

jak dawniej.

Inaczej będzie i  wolniej,

teraz już  bardziej dostojnie,

gdy mądrość  chucie ostudzi

z empatią  spojrzymy na ludzi

chociaż,

powiedzmy szczerze,

  mądrości  nie zważysz,

nie zmierzysz,

nie spojrzysz mądrości w oczy,

a  świat,

chociaż  wciąż    uroczy

już coraz  mniej dla nas hojny.

W cierpliwość  się  raczej uzbrojmy

i  twórzmy coś, twórzmy,  poeci,

niech  wena w nas płomień roznieci

da  talent,

co darem jest  z nieba.

Zamartwiać się wszystkim   nie trzeba

ni czekać na coś,

na kogoś...

Zmartwienia  dosięgnąć nie mogą

mądrych

i nas – poetów,

dojrzałych duchem

ascetów…

Wszak mądry człowiek jest  skromny…

I tylko świat jest ułomny,

nagradza  nie tych,

których  trzeba!…

A skargi?

Jedynie do  nieba…

Z mądrością  bywamy  sami.

I   tylko smutno

czasami...