Oblicze

Zgasła płomienność makijażu

Ukazując wstydliwe oblicze zaćmienia

Obłok zbudowany z grzechów

Odkrył zmysły częstując drwinami

Źródło losu skrywa skromne oczy

Niosąc niepewność pośród gęstych wad

Zrzucam skórę bez opamiętania

Pośród pomruków nienawiści

Żal zaciska szpony na gardle

Wypalając pustkę tykającą bombą

Bezduszne zawiłości zaśnieżonych uczuć

Pozostawiły bruzdy w ludzkiej pamięci

Naznaczony piętnem świętych patronów

W pełnym rynsztoku obolałych emocji

Upadam w kałużę traumatycznym lękiem

Ściskając palcami zapach opętania

Twarz stała się niewolnikiem

Przykutym do wyrzutów sumienia

Pozbawiony człowieczeństwa umysł

Usiadłszy na parapecie czyśćca

Zaczął zmieniać potrzaskane ciało

W zamkniętą ciszę spustoszenia