Otępienie umysłu

Szkli się rozlany atrament

Złość, żal, pustka, niemoc,

Beznadziejność w bezruchu uwięzi

Rzeźbi na twarzy otępienie umysłu

Jak drewniana marionetka

Usiadłszy na krześle czyśćca

W cieniu przezroczystych trosk

Czekam na czas zmartwychwstania

Dobiegające zmysły delikatniej natury

Nutą kontemplacji nawilżyły gardło

Całkowity zanik promieni słonecznych

Wyrył w duszy rozżarzoną ranę

Wymuszony uśmiech boli

Dłońmi zakrywam oczy

Szelestem trwogi raniąc uczucia

Pod ciężarem grzechu i obojętności