Bez twarzy

Krzywe zwierciadło uniwersum myśli

Nadając brzmienie emocjonalnej iluzji

Tworzy świetliste iskry samorealizacji

Kontrastów w chaosie wewnętrznej walki

Rachunek sumienia okryty mrokiem

Nagrzany grzałką w diamentowej wodzie

Zaplata warkocz przykuty łańcuchem

Przegryzając żal na wytartych skroniach

Brodzę w kałużach pełnych marzeń

W duszy toczy się bój pełen apatii

Płonie szept przetarty zmartwieniem

Uwięzionym w umyśle obłędnego ciężaru

Bezwdzięczna otchłań mętlikiem uczuć

Waląc obuchem na wypalone życie

Otwiera bombonierkę manipulacji

Zanużoną w głębi nicości bez twarzy