Duchowa przemiana

Słowa cięte tępym nożem

Pośród milionów twarzy

Zanurzają się w błocie miłosierdzia

Przegryzając żal na przetartych kamieniach

Przelewam po brzegi roziskrzone umiarkowanie

Przepychane przez przykazania boskie

Trzymany w obwodzie spokój miłości

Uzależnia duszę i ciało przyprawą cnoty

Rozgrzewające dogmaty wiary

Wykute w duchowej przemianie

Przyciągają w zakątkach sumienia

Boski dotyk niewyjaśnionych cudów

Instynkt każe mi mieć nadzieję

Rozdzierając się o krawędź ciszy

Odwracając wzrok od obojętności

Wypełniam przestrzeń śladami

Rozpalonego serca wrażliwości