Ocalona – ocalonej

Halinie Elmanowskiej

Czułam, że zdążę jeszcze zdradzić

Ci kilka moich tajemnic. Żebyś mogła

mnie w końcu rozpoznać i powiedzieć,

że wszystko to i tak już wiedziałaś.

Czułam już tamtego dnia,

że muszę ocalić dla siebie język

żałoby, bo inaczej mi umrzesz

po śmierci

jak niedokończone płótno.

Czuję teraz do siebie wstręt

za ostatnią nieudaną wizytę.

Spieszyłam się. Nie zgadzałam.

Czuję. Nie powinnam. Nie powinnam

teraz pisać. Nie

zadzwoniłam przecież o czasie.

Martwię się.

Noce już takie zimne.