Tusza zamiast miłości

Z serii:  Wiersze satyryczne  
 

Nie mam majątku, nie muszę,

od losu dostałam    t u s z ę

i choć tej  zołzy  nie znoszę,

wszędzie ją z sobą noszę,

 do   pracy, na spacer, do córki,

a także po chleb i ogórki.

Przywarła do mnie jak zmora

i czyni ze mnie

 potwora 

nie dając cieszyć się życiem…

Swą troskę nadrabiam tyciem.

Gdy coraz mniej oczek w zupie,

obfitość jawi się…

 w  d….

a kiedy brakuje miłości,

biust jak na drożdżach rośnie.

Natura jak zwykle, jest szczodra,

nie masz faceta?

Masz biodra!

 Nikt cię nie kocha? 

Masz ciastka…

To taka szczęścia namiastka,

co życie umila na słodko…

i jesz je  i  jesz,  idiotko

nie wiedząc, że życie kpi z ciebie…

 Nie patrzę przecież na siebie!

Nie widzę swojej nadwagi!…

Stać w lustrze? 

Noooo...

nie mam  odwagi.     

   A waga  jeszcze przybiera,

bo ciągle nie ma  frajera,

w portfelu też jakoś pusto,

    więc sobie podjadam tłusto,

 posiedzę sobie, poczytam,

zjem ciastko i zaraz znikam,

albo…

się trochę położę,

bo jakoś ciężko mi,  Boże…

 I lepiej niech mnie nie widzą,

choć nic nie mówią, nie szydzą

i prześladować nie muszą,

 ja  już się zżyłam z mą  tuszą… 

Choć  wcale  tej zołzy  nie lubię,

jak ją  przepędzę?

Jak zgubię?

Jak zrobię z siebie osę?

Nie, ja już tego nie zniosę,

 wyrzucę wszystkie lustra,

zostanę   taka

tłusta…

By wagę wreszcie utracić,

musiałabym się wzbogacić,

 a może znaleźć  partnera… 

E tam…

Czy do was  to nie dociera,

że los mi darował tę tuszę ?…

               Mieć chłopa, majątku nie muszę…               

( Na szczęście to przeszlość, he he!)