Pożegnanie

WIERSZ

o odchodzeniu

2009 

Nie ma mnie  z wami  i  nigdy nie było

Że  się tu bawiłam,    to chyba się śniło.

Cicho sobie   stąpam   po  dróżkach i   trawach

myśląc, co  tu  robię, gdzie jest   ta enklawa,

gdzie  prawdziwe  życie  i  gdzie bratnie dusze,

a dzisiaj, za chwilę  odejść  przecioeż   muszę,

 odpłynąć jak fala  na morzu,  samotnie.

 Było  czasem  trudno,  czuję się okropnie,

za bardzo się w śpiewie  enklawy durzyłam,

 pytając, gdzie  świat mój,  z  kim  jadłam,  z kim  śniłam,

  gdzie  wiodły marzenia  po nocach do świtu,

bo przecież marzenia   też są formą bytu,

i chcąc jeszcze  bardziej   podkreślić  przesłanie,

dla  tych,  co  ostali,  mam   ciche   wołanie,

 czułe pocałunki,  ukłony  dla żywych

i  czasem zapalcie  ogarek  prawdziwy,

bo kim że ja byłam,  jak nie bratnią duszą,

przynajmniej   być chciałam…

 Teraz w drogę muszę,

 skąd już  zapewne  nie   będzie  powrotu... 

Zapalcie  ten ogarek, nie  zmuszam,

ja  proszę,

 i choćby zabrzmiało  to   bardzo  nieskromnie,

 jeszcze  tylko wspomnicie  co dobrego

 o mnie…