Wyrzut sumienia

Przytłoczony ciężarem przygnębienia

stoję na krawędzi zbiorowej pustki,

wpatrzony w kontur rodzinnej fotografii

cierpienie zakrzywia rysy na twarzy.

Skutek śmierci tworzący rozstanie

rozdziera ciszę obojętnym wzrokiem,

przekrwione oczy sprawiają wrażenie

ślepego lęku zdławionego krzykiem.

Bezradna cielesność żądna otuchy

wyprana z uczuć oraz godności,

liczy na łaskę, która próbuje

wykrzyczeć głośno wyrzut sumienia.

Piasek z gwiazd.

Pochłonięty przestrzenią świadomości brodzę po kostki piasku gwiazd,

z pamięcią zapisaną w sercu

drążę swój los do głębi linii papilarnych.

Zmarznięta radość o jasnym wzroku

padając w obięcia samotności,

goni moje grzechy istnienia

wybuchając w gardle obcym językiem.

We własnych żyłach wspomnień

walczę o każdy oddech złudzeń,

wyrzucony za horyzont życia

zaciskam zęby odliczając czas.