Szczelina

Ile jest serca w sercu

ile rozumu w rozumie

a ile wody jest w kropli

gdy deszczu ile tam mikroplastiku

gdy łzy ile tam soli

wydrapuję dziury w niebie słowem

a paznokciem w skórze

chcę jakąś szparą wyjść z siebie

choć przecież mam w ciele

naturalne otwory

usta lubią mi zlepiać

czasem krwią czasem słodkim syropem

rozsuwać nogi zawsze nie mogę

zostają mi uszy do słuchania ciszy

w niej wszystko się usłyszy

i zgubi gwar rozgadanych własnych myśli

moja szata mnie nie zdobi

tylko blizny kryje

mogę się w tekście odsłonić

jedyne to komuś może się przydać

otworzysz tę szkatułę jedynie własnym kluczem

zdobyłeś go swoimi oczami

cudzego mieć nie będziesz nigdy

z zawartości weźmiesz co już jest w tobie

ja wyrażę sprawnie ciebie

choć tak pragnę siebie

głos mój zbliży się do tej szczeliny

tam dochodzi światło