Pochyla się

swoim grzbietem

choć nie jest już górą

a łagodnym zboczem

doszła do miejsca

w którym już nie rośnie

zaczyna się kurczyć

wyruszyła w tę drogę

by zdobyć tyle rzeczy

poznać mądrość brzegów i chmur

teraz musi wszystko powoli

delikatnie wypuścić z rąk

bez trzaskania drzwiami

nikt ją z życia nie wyprosi

wyprasza tylko łaski

docenić trzeba przez utratę

nawet jeden zaschnięty liść

gdy las jest już daleko

światło lampy rozbija jej ciało

na czynniki pierwsze

wodzi po nim palcami

jak po mapie

w lustrze czasem ją poznaję

czasem się mijamy

na krawędzi oka

Maja Hypki-Grabowska

do obrazu Yorozu Tetsugorō – "Pochylona kobieta" (1917)