Dna

Lustro zmierza w chaos pustyni

rozbierając mnie na ziarna

Słońce w czerwonego karła zastygłe

ścina białko oczu

Gwiazdy w koncentracyjnych galaktykach pilnują wyobraźni malowanych różnorodnością istnień

Ludzie w strażników czasu przemienieni jak centaury na kresach wojują

Moja wczorajsza twarz nie do uwierzenia

Dzisiejsza jak starożytny pergamin wrażliwa na każdy promień nadziei

Jutrzejsza zmieści się w igielnym uchu

Lustro zmierza w chaos pustyni

rozbierając mnie na ziarna

Odbieram Ci pamięć-mówi

Kłujący dźwięk rozsadza delikatne wiązania

w martwe księżyce

W mojej wczorajszej twarzy-chuście Weroniki, każdy cierń znaczył stulecia głębokiego snu

Płomień zapałki podpala pustynię unosząc wszystkie fatamorgany w oazy pełne gorejących krzewów

Panie! Czemuś mnie opuścił!

Mieszczę się w swoim rodzaju

bez reszty

Żadnych skrzydeł

Żadnych dodatkowych organów

Idealna sekwencja znaków

..i ta cisza między nimi..

..której wszyscy się boją..

autor: Alice Metafore
ostatnia modyfikacja: 2019-03-16

Ta praca należy do kategorii:

Średnia ocena pracy to:
Ilość głosów: 0

Zaloguj się aby mieć możliwość oceniania prac.

Komentarze (1):

1. 2019-03-18

Myślę, że ciszy boimy się gdy trwa za długo. A gdy jest odpowiednia długość koi nerwy :)

Podpis: