„znowu te umizgi”
krzyczę pod wiatr
bóg nie słucha
lecę nad sobą
ciało zbyt małe
fotografia słów
niepokój senności
ocalę kilka drzew
kamienną gwiazdą
martwy kot
gdzieś tam
mały
zdeptany orzech
autor: Paweł Buczma
ostatnia modyfikacja: 2017-12-29
Ta praca należy do kategorii:
- Filozofia
- Przyroda, pory roku, widoki
- Płeć, ciało, tożsamość
- Religia, wiara, metafizyka
- Samotność
- Sztuka, artyzm
- Wolność
- Współczesność, codzienność
Komentarze (5):
5. 2018-04-01
Utwór ten zadziwił mnie oryginalnością metafor, które w doskonały sposób podkreśliły filozoficzny wydźwięk wiersza i stan ducha podmiotu lirycznego. Gratuluję.
Podpis:
Beata Hypki 4. 2018-03-13
duży plus za ten wiersz.
Podpis: Anna Paciorek
3. 2018-01-09
Też mi się podoba ten wiersz.
Podpis:
Maja Hypki-Grabowska 
© Dominik Grabowski