piękny promyku konającego zimowego słońca
dla Ciebie wersety przeklętej pieśni
w imię pogańskich wierzeń, w imię lasów
ofiarą z krwi i łez
tym opłacony zgaś me mgliste w tafli lodu odbicie..
i nie brnij więcej w skraje świata nieznane
nie głoś modlitwy, której nikt nie zmieni
gdyż czas tylko i głosy puchaczy
prawdę jednaką z kwiatów polnych zwloką
w trumien obicia ułożą płatków wiele
autor: Piotr Rybak
ostatnia modyfikacja: 2017-01-03
Ta praca należy do kategorii:
Komentarze (0):