STIGMATA- część 2 * * * (piękny promyku konającego zimowego słońca...)

piękny promyku konającego zimowego słońca

dla Ciebie wersety przeklętej pieśni

w imię pogańskich wierzeń, w imię lasów

ofiarą z krwi i łez

tym opłacony zgaś me mgliste w tafli lodu odbicie..

i nie brnij więcej w skraje świata nieznane

nie głoś modlitwy, której nikt nie zmieni

gdyż czas tylko i głosy puchaczy

prawdę jednaką z kwiatów polnych zwloką

w trumien obicia ułożą płatków wiele