sto stopni bólu
mijają marzenia kłaniają się ku sobie nieznane
kompromise rozczarowań spełzłe w uśmiechach
najbardziej chyba drażni bezsilność wobec fatum
mijają dusze odchodzą naprzeciw sobie nieznane
intencje szczere szczęście nadrzędne w hierarchii
ucząc się kochać powszedni ból co również odchodzi
autor: Mateusz Andrzej Masłowski
ostatnia modyfikacja: 2016-08-08
Ta praca należy do kategorii:
- Moralność
- Pożegnanie, rozstanie
- Przyjaźń
- Płeć, ciało, tożsamość
- Samotność
- Śmierć, przemijanie
- Współczesność, codzienność
Komentarze (2):
2. 2016-10-23
Szukam bólu w tym wierszu, skuszona tytułem. Okazuje się, ze ból już odszedł... Jednak odnalazłam wśód wersów sporo nostalgii za nim.
Podpis: Fanka1
1. 2016-10-19
W tym wierszu najbardziej podoba mi się puenta:)
Podpis:
Maja Hypki 
© Dominik Grabowski