Pozytywka

Ręce złudnie rzeczywistości
W rytm jeziora łabędziego dotykają.
Oczy wpatrują  się
Uśmiechem niepewnym zmuszone.
W Ciebie.
Sukienka wytworna,
Z nie prawdziwego jedwabiu
Uszyta przez prawdziwą chęć widowiska.
W kole się kręci
Pozornie i bez przerwy.
Choć wie jak wędrówka wyglądać będzie
Na pamięć.
To twarzy nie rozpoznaje już,
Bo siedzi na półce zakurzonej.
Zacięta.
Z powodu widowiska nie kończącego się.
I  czeka na widza,
Który choć chwilę popatrzy na spektakl.
Od dawna grany,
Ale do końca nigdy nie obejrzany