Nie ciesz się zwycięstwem (rymowany)

Kiedy cię pierwszy raz w mym życiu ujrzałem
to serce me żadnym nie porwało się szałem
i toń twoich oczu drążyłem obojętnie
nad rzeką mej duszy brzozy chwiały się smętnie
jeszcze były na tym brzegu zatarte ślady
mylące drogę wyjścia z uczuć szarady

Widziałem postać jej z lekkiej utkaną mgły
i wciąż słyszałem jak dzwony już głucho biły
lilie były tak samo blade jak jej lica
zaplotłem kosmyk włosów na nitkę księżyca
wyciągałem tę po niej pamiątkę jedyną
sądziłem że tylko śmierć jest prawdziwą winą

To okrutne jest pokazać kawałek nieba
i odejść lecz aniołom wybaczyć to trzeba
ona była dla mnie wiecznością uświęcona
myślałem że miłości mej nic nie pokona
ty płakałaś nad nami prawdziwymi łzami
lecz mówiłaś że nie można żyć tylko snami

Prędko mą najczulszą przyjaciółką się stałaś
dla mnie wyschłe kwiaty przy wyschłych studniach rwałaś
pokazałaś nowe ścieżki pachnące zdroje
i gasiłaś mej duszy wszystkie niepokoje
nagle nad ciemnymi wodami słońce wschodzi
bo stałość stwardniałego bursztynu zawodzi

rodziło się we mnie coś naprawdę nowego
i nie byłem pewny czy aby nie grzesznego
wyrzec się swego kochania zbrodnia straszliwa
na nic się bronić kiedy syreni śpiew wzywa
ponad ideałami ma słabość zwyciężyła
i nie sądzę byś tym zwycięstwem się cieszyła

bo wielką miłość z nią złożyłem w grobie
mogę więc kiedyś również zapomnieć o tobie