Ogród Zen Pani Ito

W kucki, z plecami zgiętymi w pałąk i rękami na wysokości twarzy Pani Ito odmawia modlitwę za zmarłych. Klęczy przed rodzinnym ołtarzykiem, a kadzidełko z drzewa sandałowego wolno się dopala. Za chwilę otworzy oczy i wróci do domu z długiego spotkania w zaświatach.

Lekko jak na swoje pięćdziesiąt lat podnosi się do góry i sprawdza, czy wszystko zostawia w porządku. Ledwo zauważalnym ruchem dłoni przybliża zdjęcie matki do zdjęcia ojca, tak jakby właśnie o to prosili ja podczas niedawnej rozmowy. Potem drobiąc kroki przechodzi wąskim korytarzem do następnego pomieszczenia. Przesuwa cicho drzwi z drewna i papieru .

Staje w największej sali swojego parterowego domku. Okna wychodzą stąd na taras ułożony z równych desek. Pod nim rozpościera się ogród. Na pierwszym planie widać połać zgrabionego w łagodne fale żwiru i wystające z niego ostre fragmenty skał. Razem tworzą harmonijną kompozycję. Trzeba ją tylko zauważyć i docenić. Pan Ito jest właśnie w trakcie tej zajmującej czynności. Siedzi na piętach, po środku tarasu i kontempluje widok. Stara się wniknąć w jego logikę.

Pani Ito przysiada się do niego, lecz nie zajmuje równej z nim pozycji, pozostaje lekko za nim. Patrzy na jego profil. Łagodne fale włosów rozpościerają się nad wysokim czołem połączonym z linią policzków i łukiem brody. Harmonię rysów burzy ostry kształt nosa. Tak wygląda ogród zen Pani Ito, który kontempluje od lat. Nie stara się wniknąć w jego logikę.