*** chyba od dzieciństwa

chyba od dzieciństwa zataczałam te koła

wokół własnej osi, poświęcając ostrość i kształty.

pamiętam swoją pierwszą nagość w kącie,

spocone latarki, nadchodzące głosy, by przerwać,

odciąć skórę, zanim przedwcześnie się rozedrze.

ile w następnych latach zawrze w sobie ta skóra

dotyków i blizn? czy kartoteka odcisków

będzie rosła, jak małe miasto próbuje przeskoczyć

rzekę? czy znajdzie kompromis między niespełnieniem

a zamarciem?

sięgam do tej rany i nie znajduje żadnego pierwszego

krzyku. jedynie barowe głosy-zbiedzy

zza drzwi i luster. mała, pragnąca dziewczynka

macha do mnie, kusi umieraniem, chowa się i zapomina

o jednej nodze za fotelem bujanym.