Komentarze do pracy (1)

Tytuł: Brawura „małej” Kasi
Autor: Katarzyna Dominik

Ja jeszcze tak myślę, że gdy głupota własna nie dosięga innych to może być. Zwykle jednak dosięga, prawie nigdy tak nie jest, że robimy coś tylko na własny rachunek. Zawsze zastanawiałam się np. nad osobami, które zdobywają szczyty górskie, np. zimą, najcięższą trasą. Co czują ich bliscy? Rodzice, żona, dzieci, jeśli mają. A są przez wielu podziwiani. Gdzie jest granica między heroizmem, a głupotą? Myślę, że nie jest to prosta odpowiedź, ale gdy ma się małe dzieci to trzeba wybierać mniej ekstremalne wyczyny, a pozostali bliscy, cóż, muszą zrozumieć chyba, bo tacy ludzie się nie zmienią. Czytałam wywiad z Martyną Wojciechowską (którą widziałam na żywo, cudowna kobieta), że przystopowała dla swojej córeczki. Wcześniej jednak zdobyła wiele szczytów i wiele widziała i była inspiracją dla ludzi. I głupota bywa inspirująca. Ja raczej jestem domatorką, zdobywam własne szczyty, takie niewidoczne dla innych, ale dla mnie są równie ciężkie do pokonania. Nie musiałam ich szukać, życie samo mi je ustawiło na drodze, jak wielu innym ludziom zresztą. Dziękuję za tekst.