Komentarze do pracy (10)

Tytuł: fraszka igraszka (rymowany)
Autor: Maja Hypki-Grabowska

Dziękuje za komentarze:) Domyśliłam się, że chodzi o drugi wiersz, nie ten, bo ten to lekka błahostka , ale dyskusja ciekawa sama w sobie, wiec może zostać pod tym utworem.

Pisząc komentarz pod wierszem  "Fraszka igraszka" byłem pod wrażeniem Pani  wiersza pt.  "Nie ciesz sie zwycięstwem". Tearz dopiero zauważyłem  nieścisłość. Przepraszam.   Pozdrawiam.

Za dużo tej "miłości", a mało edukacji ;-). Jakiś patos próbował się wkraść :-).

Dołoże i ja swoje 3 grosze do rymu. Gdyby rymu nie zabrakło w systemie edukacji, to z pewnością nie musielibyśmy się bać o przysłowiową klasyczność nauczania w sposób współczesny, bez której nic dalej nie można pojąć. Trzeba dalej uczyć wspaniałej Inwokacji na pamięć, niech dadzą poznać Mickiewiczów, Norwidów, Miłoszów, Szymborskich, Barańczaków, Gombrowiczów, jest ich tylu Tuwim, Galczyński, Iwaszkiewicz, wszyscy są ważni - współcześni też, awangardowi, poetów nowych fal, starzy i młodzi poeci, pisarze dający głos, sygnał o mądrości i głupocie ludzkiej. Miłości i nienawiści. Taki to już świat, świat kontrastów, który nie pozwoli scalić się w jedną, tą samą myśl o miłości. Każda jest inna, ale chodzi o tą miłość prawą i sprawiedliwą, co stworzy system miłości. System stworzony z miłości do edukacji, do pracy, do normalnego życia.

Podoba się BARDZO! :-))) także lubię "rymy" w wierszach...

Dziękuję i pozdrawiam, życzę pogody ducha!

Dziękuję bardzo za komentarz. Bardzo mnie ucieszył, choć niezasłużone porównanie do Mickiewicza zawstydziło (chyba, że była to lekka ironia:). Mickiewicz to geniusz. Uwielbiam jego niektóre wiersze. Przyznam, że z trudem dokończyłam "Pana Tadeusza", choć wstyd to mi przyznać jako prawie że polonistce. Jadnak uczyłam się na pamięć Inwokacji w liceum, zresztą jak wiele innych wierszy, niektóre sama dla siebie, bo mi się podobały (muszę do tego wrócić, poćwiczyć można pamięć i można zabłysnąć w towarzystwie). Chyba wszystkie zapomniałam, a Inwokację powiem obudzona w nocy. Wiele osób tak ma. I to jest geniusz tego autora. To jest napisane jakby było wirusem mózgu. Choć nikt nie wie jak to osiągnął. I to jest prawdziwy epos dla narodu. Jeśli przyjdzie jakaś wielka katastrofa humanitarna, a zawsze może przyjść, spalą się książki, padną systemy, ale jeśli zostaną ludzie pamiętający Inwokację (m. in. oczywiście) i zostanie język, przetrwa naród z jego kulturą i historią w przekazie ustnym. Choć nic już nie robimy na wszelki wypadek, uważamy, że wszystko jest nam dane raz na zawsze i nie wiem czy nauczyciele karzą uczyć się aktualnie Inwokacji uczniom na pamięć. No, wymądrzyłam się za bardzo i za długo. Kończę. Bardzo się cieszę, że podoba się to co napisałam.

  Przepraszam, że dopiero teraz odpisuję, ale bylem mocno zajety, nie zagladałem tu.

  Jestem wzruszony! Jakbym czytal Mickiewicza!  Jakbym znał ten wiersz, tak zdłl mi sie bliski. Dwa razy sprawdzałem, czy to Pani wiersz! Ucieszyłem się, że jednak Pani.

     Bardzo dziekuję.

Wiersze rymowane nie przestaną być pisane lecz już dawno nie są uznane:) Próbując zrobić jakąś karierę to trzeba chyba pisać inaczej.  Zawsze jednak mi najbardziej zależało by mieć czytelników jakichkolwiek. To co napisałam jest opatrzone uśmiechem, więc to było trochę ironicznie, że się wstydzę. Myślę, że satyra do końca świata najlepiej będzie prezentować się w formie rymowanej. Zawsze powinien też być wybór i klasyczne wiersze powinny być tworzone jeśli będą istnieć czytelnicy takiego pisania. Jednocześnie uważam, że poezja jak każda dziedzina powinna się rozwijać i przekraczać kolejne granice. Mnie o wiele ciężej było zacząć pisać wiersze "białe" by choć trochę były dobre. Zaczynając je tworzyć stanęłam przed dużym wyzwaniem dla siebie i dalej stoję. Chcę więcej, choć nie wiem czy to więcej kiedykolwiek osiągnę. Zły wiersz bez rymów jest napisać łatwiej tysiąc razy niż taki z rymami, lecz dobry wiersz bez rymów jest tysiąc razy ciężej napisać niż rymowany. Przynajmniej ja tak uważam, na podstawie własnych doświadczeń. Pomyślałam jednak, że powrócę do pisania też rymowanych, bo wtedy ćwiczę jednak swój warsztat i przy okazji może komuś się to spodoba. Czytałam o Picassie, on najpierw nauczył się malować bardzo dobrze realistycznie, a potem stworzył kubizm. Myślę, że to właściwa droga, by tworzyć coś nowego trzeba mieć mocne fundamenty, by coś dekonstruować, trzeba najpierw umieć zbudować. Myślę, że trochę tego brakuje takiego podejścia w twórczości współczesnych artystów, malarzy, poetów, szkoda im czasu na swój okres klasyczny, od razu biorą się za awangardę i czasami ta awangarda jest...hmmm. Można dyskutować o jej wartości. To tylko moje zdanie oczywiście. Jest też druga przyczyna czemu się wstydzę swoich wierszy rymowanych. Zwykle jakoś tak wychodzą mi złośliwe. Może kiedyś zamieszczę jakiś na stronie, jeśli ktoś odbierze to do siebie będzie jego sprawą, wszak poezja jest wieloznaczna:) Może zamieszczę wiersz rymowany o miłości. Popełniłam go mając 19 lat, trochę może go poprawię, jeśli Pan chętnie czyta:) Dawno się tak nie rozpisałam na stronie, już kończę:)

    Wiersze rymowane   nie  przestana być pisane,  i czytane również.

Jednak  lepiej czyta się  utwory, w których rym pojawia się w  rytmie , np.  9, 11, 13- zgłoskowym, a nawet rzadziej chociaż w rytmie parzystym też mogą być interesujące. 

    Nie rozumiem czego Pani sie wstydzi. Ja chętnie czytam. 

Nie pisałam kilka lat "do rymu" bo się wstydziłam, ale w sumie co tam:)